//// ENGLISH ////

We are all overstimulated. Falling asleep has never been easy, and now rest has become a sought after skill. For those times, lullabies are needed as never before.

Lullabies are the simplest form of music in direct oral transmission between generations. Sung spontaneously, they may be a loving message from one person to another, and sometimes an expression of fatigue and lost patience. They are here to calm the nerves of both the person singing and listening. They are experienced physically together with and array of sensory events: heartbeat, breath, the warmth of the body. They get imprinted in different layers of memory.

Having in mind my most intimate encounters with traditional music, given and received from person to person, I try to capture Polish lullabies from rural traditons together with a sonic athmosphere of closeness. In the shade of the sleeping body.

The best setting to listen is in a hammock.

The songs recorded come from great singers, creative women who were born long before we entered the era of music on the internet. They were passed on from women who were before them. I got to know such old songs thanks to both recordings and having a chance to meet some of the singers.

In the pieces you can also hear breaths of three women. I like to think that we can sing lullabies and wake-up songs to each other and to ourselves, and rock whoever we want, whenever we want.

Lullabies are for all of us.


/ WYSCHNIE /

Korbon is an open-air, pop-up cradle. Improvised with a piece of fabric and sticks in a field, when mother has work to do. In a bush maze by the river, a hammock hung between trees will also do. Take an outdoor nap by the pond, by any river - Vistula, Danube - Dunaj, or dunaj - old Polish word for any small river.

An open-air lullaby changes all the time. Its sounds resonate over the surface of water or get distorted and taken away by the wind.

From the sleepy percussion of crickets and rocking movement of the hammock, we wake up to the sound of a mosquito flying right into the ear. A JAK WISŁA WYSCHNIE? And what if Vistula dries up? A question to wake up to.

This lullaby is dedicated to the Pupa who didn't want to leave its cocoon. "It seems my transformation is complete, but why don't I stay inside a little longer? The cocoon feels so safe, and I can hear everything that's going on outside. I can emerge any time", she thought.

Anna Jurkiewicz, 08/2020

field recording - making of Lulu:
soundcloud.com/annajurkiewicz/sets/lulu-w-polu



//// POLISH ////

Wszyscy jesteśmy przebodźcowani. Zasypianie nigdy nie było łatwe, a teraz odpoczynek stał się sztuką. Na te czasy jak nigdy potrzebne są kołysanki.

Kołysanki są najprostszą formą muzyki w ustnym przekazie międzypokoleniowym. Śpiewane spontanicznie, czasem są komunikatem jednej kochającej osoby dla drugiej, czasem wyrazem zmęczenia i zniecierpliwienia. Są po to, żeby ukoić nerwy śpiewającego i słyszącego. Odczuwa się je fizycznie, razem z innymi doznaniami zmysłowymi – ciepłem ciała, oddechem, biciem serca. Zapadają w pamięć.

Mając w pamięci spotkania z muzyką tradycyjną w najbardziej intymnych odsłonach, chcę odtworzyć tradycyjne kołysanki razem z atmosferą dźwiękową bliskości, w cieniu śpiącego ciała.

Najlepiej słuchać w hamaku.

Nagrane kołysanki to stare pieśni zasłyszane od kobiet, które urodziły się przed nastaniem ery muzyki w internecie. Poznałam je dzięki nagraniom i spotkaniom ze śpiewaczkami.

Na płycie słychać też oddechy trzech kobiet. Lubię myśleć, że możemy śpiewać kołysanki i pobudki dla siebie samych, dla siebie nawzajem, kołysać kogo chcemy i kiedy chcemy. 

Kołysanki są dla wszystkich.


/ WYSCHNIE /

Korbon to kołyska plenerowa, przypomina nieco hamak. Kawał płótna na kijach rozstawionych na lubelskim polu. W nadrzecznych zaroślach sprawdzi się też hamak rozwieszony między drzewami. W hamaku można drzemać nad stawem, nad Wisłą, nad dunajem - "nad jakąkolwiek rzeczułką".

Kołysanka plenerowa. W otwartej przestrzeni brzmi różnie - czasem rozrywają ją podmuchy wiatru, czasem odbija się jak kaczka puszczona na wodzie.

Z sennego świerkania świerszczy i kołysania hamaka wyrywa nas bzyczenie komara koło ucha. A jak Wisła wyschnie?

Z dedykacją dla  Poczwarki, co nie chciała wyjść z kokonu. "Chyba już się przepoczwarzyłam, ale może jeszcze trochę tu zostanę? Kokon otula tak przyjemnie, a przecież słyszę wszystko co się dzieje na zewnątrz i w każdej chwili mogę wyjść", myślała Poczwarka.


Anna Jurkiewicz, 08/2020
---

field recording - making of Lulu:
soundcloud.com/annajurkiewicz/sets/lulu-w-polu


Zrealizowano w ramach programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Kultura w sieci